خوارزمی" در مقتل الحسین و "خیابانی" در وقایع الایام نوشته‏ اند كه در روز هشتم محرم امام حسین علیه ‏السلام و اصحابش از تشنگی سخت آزرده خاطر شده بودند؛ بنابراین امام علیه‏ السلام كلنگی برداشت و در پشت خیمه‏ ها به فاصله نوزده گام به طرف قبله، زمین را كَند، آبی گوارا بیرون آمد و همه نوشیدند و مشك ها را پر كردند، سپس آن آب ناپدید شد و دیگر نشانی از آن دیده نشد. هنگامی كه خبر این ماجرا به عبیداللّه‏ بن زیاد رسید، پیكی نزد عمر بن سعد فرستاد كه: به من خبر رسیده است كه حسین چاه می‏كَند...

در شب هفتم امام حسین (ع) با عمر سعد ملعون ملاقات وگفتگو کردند .خولی بن یزید اصبحی چون عدوات شدیدی با امام (ع) داشت ماجرا را به ابن زیاد گزارش داد و آن ملعون نامه ای برای عمرسعد نوشت و او را از این ملاقات ها بر حذرر داشت و دستور منع آب را صادر کرد. در این روز آب را بر اهل بیت سید الشهداء(ع) بستند، چه این که نامه ابن زیاد بدین مضمون رسید که نگذارید حتی یک قطره آب هم به آنها برسد.عمر و بن حجاج زبیدی با 4هزار تیر انداز مامور منع آب فرات شدند،که به هیچ...

در این روز عبیدالله بن زیاد مردم را در مسجد کوفه گرد آورد و خود به منبر رفت و گفت: اى مردم! شما آل ابى سفیان را آزمودید و آنها را چنان که مى‏خواستید، یافتید! و یزید را مى‏شناسید که داراى سیره و طریقه‏اى نیکو است! و به زیر دستان احسان مى‏کند! و عطایاى او بجاست! و پدرش نیز چنین بود! و اینک یزید دستور داده است که بهره شما را از عطایا بیشتر کنم و پولى را نزد من فرستاده است که در میان شما قسمت نموده و شما را به جنگ با دشمنش حسین بفرستم! این سخن را به گوش جان بشنوید و اطاعت کنید.

در این روزمستعين عباسي از خلافت برکنار گردید.

احمد بن محمد بن معتصم، معروف به «المستعين بالله» در 26 ربيع الاول سال 248 قمري، پس از مرگ «المنتصر بالله» به خلافت رسيد.

با آن که «متوکل عباسي» (دهمين خليفه عباسيان) در حيات خود، فرزندش «منتصر» را ولي عهد خود کرده بود، ولي بعدها پشيمان شد و به خاطر اختلاف مبنايي و عقيدتي که با منتصر داشت، تلاش زيادي نمود که وي را از ولايت عهدي خويش عزل نمايد و به جاي او، «برادرش معتز» را که پسر ديگرش بود منصوب نمايد. ولي منتصر به وي، مهلت نداد و او را در رختخوابش به هلاکت رسانيد و خود بر تخت تکيه زد.

نزول امام حسين عليه السلام به سرزمين کربلا در روز دوم محرم سال شصت ویک بوده است

امام حسين عليه السلام پس از آن که با دعوت مردم کوفه و نامه هاي فراوان و پي در پي آنان روبرو شد، تصميم به هجرت از مکه به سوي کوفه گرفت.

با اين که برخي از آشنايان و بزرگان مدينه، مانند محمد حنفيه، عبدالله بن عباس، عبدالله بن جعفر و عبدالله بن عمر، آن حضرت را از سفر به کوفه بر حذر کرده بودند و با دلايلي چند، تلاش کردند که وي را منصرف کنند، با اين حال امام حسين عليه السلام سفر به کوفه را براي خويش تکليف فرض ‍ کرد و به آن اقدام نمود.